Άλλο να γράφεις και να υποδύεσαι τα πλάσματα της φαντασίας σου και άλλο να γράφεις απροσχημάτιστα, χωρίς καμιάν άλλη φιλοδοξία, εκτός από την κατάθεση της στιγμής. Γράφεις για τον Δημήτρη Χατζή, τον Γιώργο Χειμωνά, τη Μέλπω Αξιώτη, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Γιάννη Ρίτσο.

Γράφεις για την εκδότρια Νανά Καλλιανέση. Σχεδιάζεις τρία μικρά κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι πεζογραφήματα. Γράφεις πλήρης θυμού για τη μεταδικτατορική επιφάνεια - "θυμός δε από της θύσεως και ζέσεως της ψυχής έχοι αν τούτο το όνομα", λέει ο Σωκράτης στον Κρατύλο του Πλάτωνα. Γράφεις δυο κομμάτια για την πεζογραφία που ίσως και να μη γράφονταν έτσι, εάν δεν είχες κατά νουν μια μάλλον αποδοκιμαστική κριτική για ένα βιβλίο σου, και να, λοιπόν, πόσο δραστικές και ουσιώδεις μπορούν να γίνονται οι κριτικές. Κι ένα κομμάτι για τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του. Σύνολον δεκατρία κομμάτια, κατά χρονολογική σειρά, μέσα σε δέκα χρόνια, με σημειώσεις ημερολογιακές, σαν να \'γραψες ένα πεζογράφημα για σένα...

Μ. Δ.